کد مطلب:90425 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
زمانی كه موسی و هارون، برای ابلاغ رسالت الهی، به سوی فرعون روانه شدند، برای نخستین بار آنها را نپذیرفت، تا پس از چند نوبت رفت و آمد، به آنها وعده ی ملاقات داد (تا به اصطلاح برای تفاهم بر سر میز مذاكره و گفتگو بنشیند) خداوند، خوش برخوردی و مهربانی با فرعون را به آنها سفارش نمود و تاكید كرد كه مبادا از [صفحه 450] عمل او انتقاد كنید و یا با او پرخاش نمایید: «فقولا له قولا لینا لعله یتذكر او یخشی.» با او آرام آرام سخن بگویید، تا به نعمتهای خدا متذكر شود و خشیت خوف الهی، در دل او راه یابد. امیرالمومنین علیه السلام در برخورد با آحاد اجتماع، توصیه نموده و می فرماید: «لیجتمع فی قلبك الافتقار الی الناس و الاستغناء عنهم، فیكون افتقارك الیهم فی لین كلامك و حسن بشرك و یكون استغنائك فی نزاهه عرضك و بقاء عزك.» در قلب خود، نیاز و بی نیازی با مردم را جمع كن و چنان با مردم در سخن گفتن رام و مطیع و در برخورد، خوشرو باش كه گویا به آنها نیاز داری، زیرا تو یكی از آحاد اجتماع هستی و اجتماع به الفت و مهربانی و خوش رویی نیاز دارد. از آنجا كه علت رشد یك جامعه، در گام اول، تحكیم روابط بین آحاد جامعه است و پس از آن تعاون و همكاری است، پس این نیاز را نباید فراموش كرد. و چنان به عزت و نزاهت آبرو و شخصیت خود، پای بند باش كه گویا به هیچ كس نیاز نداری. بنابراین تحكیم از یك سو و حفظ عزت و شرافت، از سویی دیگر، در گرو نیاز و بی نیازی است كه باید، با جدیت هر چه بیشتر، در حفظ و نگهداری آن كوشید.
پیامبران كه مشعلداران هدایت و حاملان پیام الهی به انسانها بودند، نخست شخصیت شنونده را لحاظ نموده، آرام آرام با او سخن می گفتند و از این راه حكمت و موعظه را بر دلها می باریدند، آنگه برنامه ی ارشاد و تبلیغ را با آرامی آغاز می كردند.
صفحه 450.